วิถีพุทธ

วิถีพุทธ
การถวายขันมากเบ็ง

วันพฤหัสบดีที่ 27 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551

วันเสาร์ที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2551

วันศุกร์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2551

วันพฤหัสบดีที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2551

สรภัญกลอนกราบไหว้พระคุณบิดามารดา

สรภัญกลอนกราบไหว้พระคุณบิดามารดา

ข้าขอกราบไหว้คุณ พระบิดาและมารดา
เลี้ยงลูกเฝ้ารักษา แต่ก่อนมาจึงเป็นคน
แสนยากลำบากกาย ไม่คิดยากลำบากตน
ในใจให้กังวล อยู่ด้วยลูกทุกเวลา
ยามกินถ้าลูกร้อง ก็ต้องวางวิ่งมาหา
ยามนอนไม่เต็มตา พอลูกร้องก็ต้องดู
ตัวเรือดยุงไรมด จะกวนกัดรีบอุ้มชู
อดกินอดนอนสู้ ทนลำยากหนักไม่เบา
คุณพ่อแม่มากนัก เปรียบน้ำหนักยิ่งภูเขา
แผ่นดินทั้งหมดเอา เปรียบคุณท่านไม่เท่าทัน
เหลือที่จะแทนคุณ ของท่านนั้นใหญ่อนันต์
เว้นไว้แต่เรือนธรรม์ เอามาสอนพอผ่อนบุญ
สอนธรรมที่จริงใจ รูปไม่เที่ยงไว้เป็นทุน
แล้วจึงแสดงคุณ ให้เห็นจริงตามทำนอง
นั่นแหล่ะจึงนับได้ ว่าสนองซึ่งคุณนา
แทนข้าวที่ป้อนมา และน้ำนมที่ดื่มกิน
แทนคุณประการอื่น ร้อยพันหมื่นเป็นอาจิณ
อย่างใดก็ไม่สิ้น พระคุณนั้นอนันต์เอยฯ

วันอาทิตย์ที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2551

วันเสาร์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2551

ธรรมรับอรุณ

วันนี้ขอนำเสนอธรรมะรับอรุณดังนี้ ชายคนหนึ่งมีเพื่อนอยู่ 3 คนเพื่อนคนที่ 1 เขารักมาก ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเพื่อนคนนี้เพื่อนคนที่ 2 เขารักรองลงมาจากคนแรกเพื่อนคนที่ 3 เขาไม่สนใจ และไม่เคยทำอะไรเพื่อเพื่อนผู้นี้เลยต่อมาในไม่ช้าไม่นาน เขาก็ได้ตายลงความที่จิตเขาผูกพันกับอยู่กับเพื่อนคนที่หนึ่งเขาจึงไปหา แต่เพื่อนคนนี้ไม่ไยดีเขาเลย เขาพูดด้วยก็ไม่ยอมเจรจาตอบเขารู้สึกเสียใจมากและนึกเสียดายว่าขณะที่มีชีวิตอยู่เขาไม่ควรทุ่มเทเพื่อเพื่อนคนนี้ จากนั้นเขาจึงไปหาเพื่อนคนที่ 2เพื่อนผู้นี้ดีกว่าเพื่อนคนแรกตรงที่ตามไปส่งเมื่อเขาเดินทางไปปรโลก แต่ส่งเพียงครึ่งทางก็กลับ คงมีแต่เพื่อนคนที่ 3 เท่านั้นที่ติดตามเขาและร่วมเดินทางไปกับเขาตลอดเส้นทางไม่เคยทอดทิ้งเขาแม้เพียงอึดใจเดียวหลังจากอ่านจบขอถามนะว่า รู้ไหมว่าเพื่อนคนที่ 1 , 2 และ 3เป็นใครกันบ้าง ลองคิดกันก่อนนะ แล้วค่อยดูเฉลย เพื่อนคนที่ 1 คือ ทรัพย์สมบัติ เพราะเวลาเรามีชีวิตอยู่เราจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมาแต่พอเราตายมันกลับไม่ไปกับเรา แถมเราพูดด้วย มันก็ไม่พูดกับเรา เพื่อนคนที่ 2 คือ ลูกเมีย ญาติพี่น้อง เพราะพอเราตายเขาก็ทำบุญให้เราทำศพให้ แปลว่า เขาไปส่งเราแค่ครึ่งทาง เพื่อนคนสุดท้าย คือ บุญกับบาป เมื่อเราตายไป เราไม่สามารถเอาอะไรไปด้วยได้ยกเว้นเพียงแค่บุญกับบาปเท่านั้น ที่จะตามเราไปเพราะฉะนั้น เราต้องเอาใจใส่เพื่อนคนที่ 3 ให้มากโดยเฉพาะคนที่ชื่อนายบุญส่วนนายบาป เราต้องหนีให้ไกล อย่าได้เอาไปเป็นเพื่อนร่วมทางโดยเด็ดขาด จำไว้ว่าใครที่มัวหลงใหลเอาใจแต่เพื่อนคนที่หนึ่งจึงเป็นคนโง่หลังจากอ่านจบแล้วได้แง่คิดอะไรกันบ้างไหม ?ถ้าจะดีอ่านจบแล้วช่วยส่งต่อให้เพื่อน